Polskie prawo przez lata zasłużyło sobie na miano nieczytelnego dla zwykłego obywatela. Nieprecyzyjne, pozwalające szeroko interpretować poszczególne przepisy sformułowania powodują, że bez specjalistycznego wykształcenia w pewnych sytuacjach nie sposób sobie poradzić. Dlatego usługi prawnicze stają się nieodzowne – problem w tym, że nie każdy zawód ma dokładnie takie same uprawnienia.
Różnica między zawodami doradcy podatkowego a radcy prawnego w Polsce jest znacząca, pomimo ich podobnie brzmiących nazw. Aby zostać doradcą podatkowym należy ukończyć studia prawnicze, odbyć w Polsce sześciomiesięczną praktykę zawodową oraz zdać egzamin na doradcę podatkowego. Z kolei uzyskanie tytułu radcy prawnego lub adwokata wiąże się z dłuższą drogą, oprócz ukończenia wyższych studiów prawniczych trzeba dodatkowo odbyć trzyletnią aplikację radcowską lub adwokacką, a następnie zdać egzamin radcowski lub adwokacki. Po zdaniu egzaminu następuje wpis na listę radców prawnych bądź adwokatów prowadzoną odpowiednio przez Okręgowe Izby Radców Prawnych albo Okręgowe Rady Adwokackie.
Radca prawny, adwokat czy doradca podatkowy?
W kontekście polskiego prawa, istotne jest rozróżnienie zawodów prawniczych, których wykonywanie jest regulowane przez ustawę. Oznacza to, że ich istnienie i zasady funkcjonowania zostały określone przez ustawodawcę. Osoby chcące wykonywać te zawody muszą spełnić szereg wymagań ustawowych, aby zostać dopuszczone do praktykowania. Z wymienionych zawodów, regulacje ustawowe dotyczą adwokatów (ustawa prawo o adwokaturze z 26 maja 1982 r.), radców prawnych (ustawa o radcach prawnych z 6 lipca 1982 r.) oraz doradców podatkowych (ustawa o doradztwie podatkowym z 5 lipca 1996 r.).
